Przejdź do zawartości

Boris Arkadjew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Boris Arkadjew
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Boris Andriejewicz Arkadjew

Data i miejsce urodzenia

9 września?/21 września 1899
Petersburg

Data i miejsce śmierci

17 października 1986
Moskwa

Wzrost

172 cm

Pozycja

obrońca/pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1914 Unitas Sankt Petersburg
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1920–1922 Ruskabel Moskwa ? (?)
1923–1925 Sacharniki Moskwa ? (?)
1926–1930 RKimA Moskwa ? (?)
1931–1936 Mietałłurg Moskwa ? (?)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1937–1939 Mietałłurg Moskwa
1940–1944 Dinamo Moskwa
1944–1952 CDSA Moskwa
1952 ZSRR olimpijska
1953–1957 Lokomotiw Moskwa
1958–1959 CSK MO Moskwa
1959 ZSRR olimpijska
1961–1962 Neftyanık Baku
1963–1965 Lokomotiw Moskwa
1967 Paxtakor Taszkent
1968 Neftianik Fergana
1969 Szynnik Jarosławl
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia
Order „Znak Honoru”
Знак № 47 змс СССР Знак зт СССР

Boris Andriejewicz Arkadjew, ros. Борис Андреевич Аркадьев (ur. 9 września?/21 września 1899 w Petersburgu, Imperium Rosyjskie, zm. 17 października 1986 w Moskwie, Rosyjska FSRR, ZSRR) – rosyjski piłkarz, grający na pozycji obrońcy lub pomocnika, trener piłkarski.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Wychowanek klubu Unitas Sankt Petersburg. W 1920 rozpoczął karierę piłkarską w drużynie Ruskabel Moskwa. Później grał w zespole Sacharniki Moskwa, RKimA Moskwa oraz Mietałłurg Moskwa. Również w latach 1925 i 1930-1931 bronił barw reprezentacji Moskwy. W 1936 zakończył swoją karierę piłkarską.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął karierę szkoleniowca. Pracował na stanowisku głównego trenera w klubach Mietałłurg Moskwa (od sierpnia 1936 do 1939), Dinamo Moskwa (od 1940 do maja 1944), CSKA Moskwa (od lipca 1944 do sierpnia 1952 oraz 1958-1959), Lokomotiw Moskwa (od września 1952 do 1957 oraz od 1963 do sierpnia 1965), Neftyanık Baku (1961-1962), Paxtakor Taszkent (1967), Neftianik Fergana (1968) i Szynnik Jarosławl (1969).

W 1952 prowadził olimpijską reprezentację ZSRR, która została zebrana z piłkarzy CDSA Moskwa. Na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1/16 finału „Sbornaja” z trudem pokonała Bułgarię (2:1) i trafiła na Jugosławię. W tamtych czasach stosunki tych dwóch państw socjalistycznych były złe, tak jak przywódca Jugosławii Josip Broz Tito wyprowadził swój kraj ze wspólnoty państw socjalistycznych, i gra przeciwników była bardziej walką polityczną, a nie sportową. W połowie drugiej połowy meczu radziecka reprezentacja przegrywała z wynikiem 1:5, ale udało jej się doprowadzić mecz do remisu. Ale w meczu powtórce, chociaż Wsiewołod Bobrow otworzył wynik, reprezentacja ZSRR ustąpiła 1:3. Na karę od przywódców politycznych Związku Radzieckiego nie długo czekało się: po pierwszych trzech kolejkach mistrzostw, w których CSKA zwyciężał, w dniu meczu z Dynamem Kijow po zespół nie przyjechał autobus, a szef zespołu Wasilij Zajcew został wezwany do Komitetu Sportowego, gdzie jemu został odczytany rozkaz nr 793 o rozwiązaniu zespołu. Dotychczasowe wyniki w mistrzostwach 1952 roku zostały unieważnione, a gracze zostali przydzieleni do innych drużyn. Tak zakończyła swoje istnienie „drużyna poruczników”. Również trener Boris Arkadjew został pozbawiony tytułu Zasłużonego Mistrza Sportu ZSRR (w 1955 przywrócono). W 1959 ponownie prowadził olimpijską reprezentację.

Jako trener posiadał wiele oryginalnych pomysłów i projektów teoretycznych - szeroki zasięg działania napastników ze zmianą miejsc w systemie „W” (Dinamo Moskwa w 1940), grę podwójnego ataku w centrum (Wsiewołod Bobrow i Grigorij Fiedotow w CDKA), korzystania z osobistej opieki (N. Pałyska w Dinamo i CDKA), zmienność miejsc graczy bocznych oraz wzięcia udziału w ataku obrońców (W. Czistochwałow w CDKA). Dobrze wykształcony, erudyta, do graczy zwracał się na „Wy”. Autor książek: „Taktyka meczu piłki nożnej” (1948, 1962), „Gra w środku pola” (1956, 1958). Zmarł 17 października 1986 w Moskwie. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wostriakowskim[1].

Sukcesy i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy klubowe

[edytuj | edytuj kod]
  • mistrz Moskwy: 1932 (j), 1933 (j)

Sukcesy trenerskie

[edytuj | edytuj kod]
  • mistrz ZSRR: 1940, 1946, 1947, 1948, 1950, 1951
  • wicemistrz ZSRR: 1945, 1949
  • brązowy medalista Mistrzostw ZSRR: 1958
  • zdobywca Pucharu ZSRR: 1945, 1948, 1951, 1957
  • finalista Pucharu ZSRR: 1944

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]